Dodenherdenking 4 mei 2013 - Remembering those who died in Worldwar II

Dodenherdenking

Elk jaar als het 4 mei is, dodenherdenking, zijn het eigenlijk niet zozeer de gevallenen waaraan ik denk.

Meer zijn het de verhalen van mijn opa en oma die dan herleven. Hun ervaringen staan mij voor ogen. Daarmee komen wel gevallenen aan bod, maar niet in de directe zin.

Vooral van opa en oma in Drenthe hoorde ik de ervaringen in de Tweede Wereldoorlog. Verhalen over strijd tegen de Duitsers, het zien van de treinen die vanuit Kamp Westerbork vertrokken, de persoonlijke drama´s in hun leven in die oorlogsjaren maar ook verhalen van de Duitsers net een slag voor zijn, waardoor mijn opa als jongeman ook wel plezier voelde om een geslaagde actie.

Opa lichtte alles elk jaar weer toe, toen ik nog heel jong was.

Als ik er goed over nadenk, hoorde ik opa en oma op Schiermonnikoog weinig over de Tweede Wereldoorlog. Vooral opa heb ik nooit iets erover horen vertellen. Mogelijk ook omdat wij in deze dagen van herdenking niet bij hen over de vloer waren.

Daarbij zal ook een rol hebben gespeeld dat op Schiermonnikoog de oorlog niet op 4 mei voorbij was maar pas 11 juni 1945.

Het was dan ook heel wonderlijk om een stuk familiegeschiedenis in een oudere online staande Dorpsbode te lezen.

Een ander beeld krijg je daardoor op wat je eigen familie in die tijd heeft meegemaakt.

Oma is wat opener over de Tweede Wereldoorlog al is het vooral de dagelijkse problematiek.

Hierbij dient wel te worden opgemerkt dat het leven in de Tweede Wereldoorlog op Schiermonnikoog er weer heel anders uitzag dan aan de wal.

Niet zozeer grote tekorten aan voedsel, maar ook daar werd het leven beheerst door alles dat overig op de bon was.

Men leefde op het kleine stuk grond samen met de Duitse soldaten.

De bevelhebbers op Schiermonnikoog hadden zich afgezonderd op De Kooiplaats die ze hadden geconfisceerd. Leefden daardoor buiten de leefgemeenschap in het dorp.

Wat mij  enorm schokte, was de reactie van mijn opa in Beilen op 4 mei 1999.

Hoewel ik wist dat hij dementeerde is het zo moeilijk om je voor te stellen wat er in die ander omgaat.

Hij wilde naar huis, kort voor achten, waardoor wij zeiden na de dodenherdenking brengen we jullie naar huis.

De schok betrof opa´s commentaar tijdens de twee minuten stilte.

Hij wilde naar huis, nu.

Mijn opa was altijd degene die JUIST alle aandacht had voor de twee minuten stilte.

Zelfs mijn broer was verbijsterd, opa die zo onverwacht zo scherp reageerde.

Het herdenken vind ik erg belangrijk, niet alleen omdat mijn opa dit duidelijk heeft gemaakt. Belangrijker vind ik, dat we er lering uit trekken.

Ondanks die lessen zijn er helaas nog her en der in de wereld oorlogen waar mensen onder lijden. Niet door Nazisme, maar wel door andere meningsverschillen in de wereld.

De lessen zijn nog steeds niet geleerd als het gaat om het `vergoeilijken` van een oorlog om een bepaald doel te bereiken. Uiteraard moeten extreme dictators niet aan de macht blijven...... maar was er ook geen sprake van een zekere belangenverstrengeling?

Dat vind ik het moeilijke in deze tijd.

Remembering those who died in Worldwar II

Each year at May 4, actually it are not really those who died that I think of in the first time.

Although here in Holland that is actually the thought of the rememberingday.

It are the stories my grandparents told me, that keep in mind. Their experiences are my main thoughts. In this those who died - most of the time without being guilty to anything - are of course in my mind but in a different way.

Especially from grandparents in Drenthe I heard the stories of Worldwar II.

Stories about the fighting against the Germans, my grandmother saw so many trains that went from Kamp Westerbork to the different Camps where Jews were killed.

The personal losses in their lives in those difficult years. But also stories from my grandfather about how they tried to slow down the Germans as far could and that it gave a joyfull feeling to him and his fellows seeing themselves to succeed in slowing down the Germans..

My grandfather kept explaining the importance of rememberingday each year when I was very young.

When I think about it, I heard my grandparents at the Island Schiermonnikoog less telling me about Worldwar II. 

Especially my grandfather didn´t tell anything about those years. Possibly because we were not overthere during those rememberance days as well.  

Also it is possible that something else was causing this as well. For at Schiermonnikoog Worldwar II didn´t end at May 4, but much later. It was June 11, 1945 they got their freedom back at the Island.

That´s why it gave a strange feeling, to read about the familyhistory in an elder Magazine called Dorpsbode that I found online. This gave me another sight of view of what familymembers have been through in those days.

My grandma told me things about those days, more specific the dayly problems she had to solve.

You have to realise that life in Worldwar II at Schiermonnikoog was quite different from living in a village in another part of the Netherlands. I think this is the same at the other Islands Holland has.

Not the extreme lack of food. But also at Schiermonnikoog they were in need of those things you could just get on those special `notes` that were needed to `pay` with.

They lived together with the German soldiers in a small area.

Those who `reigned` the soldiers and inhabitants were living seperated from the people in the village of Schiermonnikoog. They had conquerred De Kooiplaats. A farm near the sea and where the boat arrives at the island.

What shocked me most was the way my grandfather in Beilen reacted May 4, 1999.

Although I knew he suffered Alzheimerdisease it´s very difficult to know what is going on in his mind.

He wanted to go home, after visiting us. But as is was near eight ´o clock, the time rememberance starts, we told him we brought them home after that moment.

The most shocking was my grandfather´s way of talking during the two minutes of silence in which we think about those who lost their lives to fight for our freedom.

My grandfather wanted to go home. Now.

He was always the one that told us how important it is to remember we got our freedom back and to keep in mind that other people died for reaching that goal.

Even my brother was unpleasantly surprised by the way our grandfather reacted.

Remembering is important to me, not only because my grandfather told me so.

More important to me is that we learn from it for the future.

Unless those lessons from two Worldwars unfortunately there are so many other places in the world where people living and suffering in a warsituation.

The lessons that seem not to be learned are about saying a war is allowed to reach a certain goal.

Of course extreme dictators shouldn´t stay where people suffer. But wasn´t in those cases also another reason that was counting as more important than setting those people free from that dictator?  

That is the point that hurts to me.